Στα πλαίσια διεκδίκησης χώρου για τα μη ανθρώπινα ζώα στη δημόσια σφαίρα και συγκεκριμένα στα ΜΜΜ, προβήκαμε μετά την πρώτη μας παρέμβαση στις 22/12/18, σε δεύτερη στις 26/01/19 στο μετρό Συγγρού-Φιξ. Αριθμήσαμε μαζί με αλληλέγγυα συντρόφια ανθρώπινα και μη, γύρω στα 31 άτομα. Τα μη ανθρώπινα ζώα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στους χώρους του μετρό παρά το νομικό καθεστώς το οποίο τα θέλει περιορισμένα με λουρί και φίμωτρο. Μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα, τόσο εντός όσο και εκτός του σταθμού καθώς και σε διερχόμενα λεωφορεία, πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια και αναρτήθηκε και πανό.
Ακολουθούν φωτογραφίες από την παρέμβαση και το κείμενο που μοιράστηκε σε ελληνικά και αγγλικά.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΤΡΑΠΟΔΑ
Στις 12/07/2018 ο σύντροφος Δημήτρης Αρμακόλας σε ένα από τα καθημερινά του περάσματα από τους σταθμούς ΗΣΑΠ της μητρόπολης καλέστηκε να αντιμετωπίσει για ακόμη μία φορά το κράτος,τους νόμους και τα όργανά του. Αιτία γι’ αυτό στάθηκε το γεγονός ότι ο ίδιος επέλεξε να έχει παρέα του την τετράποδη συντρόφισσά του, Λέιλα, χωρίς φίμωτρο. Μετά την αποτυχία των μπράβων των ΜΜΜ -σεκιούριτι, σταθμάρχη και μόνιμο μπάτσο- στην ομόνοια να απομακρύνουν τα συντρόφια από το συρμό,επενέβησαν μπάτσοι της ομάδας Ζήτα οι οποίοι πέρασαν χειροπέδες στον Δημήτρη και τον έσυραν μαζί με τη Λέιλα χτυπώντας τους/ες μέχρι το ΑΤ Ομονοίας. Αξιοσημείωτο είναι πως ο κοινωνικός περίγυρος στάθηκε ιδιαιτέρως υποστηρικτικά προς το σύντροφο, αποδοκιμάζοντας τους μπράβους και επεμβαίνοντας ώστε να εμποδίσουν τη σύλληψή του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως για να καταφέρουν να συλλάβουν το Δημήτρη προέβησαν σε εκκένωση του συρμού, ενώ ο ζήλος τους έφτασε στο σημείο να ντύσουν δύο ασφαλίτες αγανακτισμένους πολίτες ώστε να χειραγωγήσουν, ανεπιτυχώς, τοπλήθος. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος ο νόμος και η τάξη εφαρμόστηκαν, οι κρατικοί υπάλληλοι επιτέλεσαν επάξια το ρόλο τους, ο Δημήτρης πέρασε αυτόφωρο και η Λέιλα “κατασχέθηκε” μετά από εισαγγελικήεντολή, σαν να ήταν αντικείμενο, περνώντας αρκετές ώρες στο ΑΤ Ομονοίας. Οι κατηγορίες που τουαποδόθηκαν ήταν παρακώλυση συγκοινωνιών, απείθεια και άρνηση δακτυλοσκόπησης. Μετά απόαρκετές αναβολές, η δίκη αναμενόταν να διεξαχθεί στις 5/12/2018. 
Δυστυχώς, η ζωή κάποιες φορές γίνεται δυσάρεστα και τραγικά απρόβλεπτη κι έτσι ο σύντροφόςμας δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Προσπαθώντας να κρεμάσει πανό ως ένδειξη αλληλεγγύης σεφυλακισμένο πολιτικό κρατούμενο, τραυματίστηκε θανάσιμα και στις 19/11/2018 η ζωή του έλαβεοριστικά τέλος. Σαν αποτέλεσμα, το δικαστήριο δεν πραγματοποιήθηκε και νομικά η υπόθεση έκλεισε. Ευτυχώς όμως – και δυστυχώς για όσους καθησυχάστηκαν και πίστεψαν προς στιγμή ότι αυτό θα μείνειαναπάντητο – εμείς, ως αναρχική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση των ζώων, ανθρώπινωνκαι μη, είμαστε ακόμα εδώ και δεν έχουμε σκοπό να κλείσουμε καμία υπόθεση και πόσο μάλλον τησυγκεκριμένη. Η τραγική κατάληξη του Δημήτρη πεισμώνει ακόμα περισσότερο τις αρνήσεις μαςαπέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα που καταπιέζει τις ζωές όλων μας, ανθρώπινων και μη ζώων, καιφορτώνει εντονότερα τις συνειδήσεις μας με πάθος και ευθύνη.
Για αρχή, να πούμε πως όσα δίποδα συντάσσονται με την ισχύουσα κρατική νομοθεσία καινομίζουν ότι το προνόμιο της διαβίωσης σε -κατά τα άλλα, τραγικά άσχημες- πόλεις πρέπει να το έχουναποκλειστικά τα ίδια, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν. Κάπου κάποτε,υπήρχαν περιοχές στις οποίες απαγορευόταν η παρουσία ατόμων εβραϊκής καταγωγής. Κάπου κάποτε,εβραίοι και εβραίες δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν χωρίς διακριτικό στο μπράτσο τους. Στην ελλάδατου σήμερα, τα μη ανθρώπινα ζώα “απαγορεύονται” από πάμπολλες δομές των πόλεων, είτε αμιγώςκρατικές, είτε “δημόσιες”, είτε ξεκάθαρα ιδιωτικές· από πάρκα, παιδικές χαρές, “δημόσιες υπηρεσίες”,κρατικά κτίρια, σκατομάγαζα, επιχειρήσεις, ενοικιαζόμενα σπίτια και η λίστα ατελείωτη. Στην σήμερα, υπάρχουν σημεία, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου τα μη ανθρώπινα ζώα είναιυποχρεωμένα να φορούν φίμωτρο ή να βρίσκονται μέσα σε κλουβί. Και αυτό γιατί οι -ισμοί δεν έλειψανποτέ από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και όση ηθική βάση είχε και έχει ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός,άλλη τόση είχε και έχει ο σπισισμός: καμία απολύτως.
Ωστόσο, θα σταθούμε σε δύο για μας κύριους λόγους που καθιστούν εφικτή την ύπαρξη ενόςτέτοιου καθεστώτος εξαίρεσης για τα μη ανθρώπινα ζώα στην -κατά τα άλλα, αντικοινωνική- ζωή στιςπόλεις. Ο ένας αφορά στις καπιταλιστικές επιταγές του κέρδους με κρατική επισφράγιση, καθώς υποθέτουμε με αρκετή βεβαιότητα ότι αν η Λέιλα και η κάθε Λέιλα πλήρωνε εισιτήριο για να εισέλθειστο σταθμό του ΗΣΑΠ δε θα ήταν αντικείμενο κατάσχεσης αλλά προσέλκυσης. Το ίδιο υποθέτουμε καιγια τις χιλιάδες των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας που ακόμα και αν έχουμε το προνόμιο σε σχέση με ένα μη ανθρώπινο ζώο να “δικαιούμαστε” να μπούμε στα ΜΜΜ δεν έχουμε λεφτά για το εισιτήριο. Ο Θανάσης Καναούτης, αν σας θυμίζει κάτι το όνομα, δεν ήταν τετράποδο, αλλά δεν είχε πληρώσει εισιτήριο. Και το πλήρωσε με τη ζωή του. Γιατί κάπως έτσι πάει. Στην κανιβαλιστική συνθήκη διαβίωσης μας, την οποία με ζήλο προτάσσουν και προστατεύουν κράτος και καπιταλισμός, αν δεν αποτελείς πεδίο κερδοφορίας πετιέσαι ή/και δολοφονείσαι και αν δε σου αναγνωρίζεται καν το εγγενές σου δικαίωμα στη ζωή κατάσχεσαι!
Ο άλλος λόγος αφορά στην κοινωνική συνενοχή. Στις αποστειρωμένες συνειδήσεις των κανονικών η παρουσία των μη ανθρώπινων ζώων στη δημόσια σφαίρα αποτελεί κίνδυνο. Για την κανονικότητα, ο κίνδυνος δεν είναι οι πόλεις-φυλακές, στις οποίες έχουμε κληθεί να ζήσουμε, αλλά ηαποσταθεροποίηση της ομαλότητας και της τάξης. Το πρόβλημα στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι ηίδια η ύπαρξη αυτών των τερατουργημάτων, αυτών των νεκρών δικτύων εντός των πόλεων, των οποίωνη χρήση μας επιβάλλεται από την εκβιαστική συνθήκη της επιβίωσής μας. Η κανονικότητα δεν τρομάζειαπό τη μιζέρια ενός σώματος-φαντάσματος που περνά καθημερινά ώρες ατελείωτες καθηλωμένο σεβιδωμένες θέσεις τρένων κοιτάζοντας τη ζωή απ’ τα παράθυρα, αλλά από τη ζωντάνια που δημιουργείταιόταν ένα μη ανθρώπινο ζώο εισέρχεται στα βαγόνια. Μέσα στο περιβάλλον της γενικευμένης σήψης, τηςαποξένωσης, του αυτοματισμού, της ομογενοποίησης, και της απομάκρυνσης από κάθε ίχνος ζωής,οποιαδήποτε επαφή με κάτι διαφορετικό μοιάζει απειλητικό, φαντάζει κίνδυνος. Πόσο μάλλον όταν τοδιαφορετικό είναι ένα ον που περπατάει στα τέσσερα, έχει ουρά και γαβγίζει. Και πόσο μάλλον όταν έναεμποτισμένο ανθρωποκεντρισμό βλέμμα επιβάτη-ζόμπι πέσει πάνω του.
Για μας, όμως, η απονέκρωση δεν αποτελεί επιλογή. Στις ήδη υποβαθμισμένες μας ζωές διεκδικούμεκάθε σπιθαμή του δημόσιου και μη χώρου, όλα όσα μας έχουν πάρει. Και όχι μόνο για την πάρτη μας.Από τα πάρκα και τις πλατείες που μας θυμίζουν λίγη από την ομορφιά της φύσης που ανθρώπινα και μηζώα έχουμε στερηθεί μέσα στα μεγαθήρια του πολιτισμού μέχρι τις ασφάλτους και τα πιο άσχημα καιβρώμικα στενά, όλα είναι για όλους/ες τις κατοίκους αυτού του κόσμου. Και από αυτά, αλλά και απόκάθε είδους ιδιοκτησία, κρατική και μη, τα μη ανθρώπινα ζώα απαγορεύονται μόνο στις συνειδήσεις τωναπογόνων και των νοσταλγών της “καθαρότητας”.
ΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΟ ΣΚΥΛΙΑΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
FREE TRAVEL FOR ALL
KEEP YOUR HANDS OFF THE QUANDRUPEDS
On 12/07/2018 our comrade Dimitris Armakolas during one of his daily transports across the ISAP stations was once again forced to face the state, the law and it’s tools. The reason was that he chose to bring along his quadruped companion, Leila, without a muzzle. After the failure of the public transportation’s bullies-securities, station master and stationary cop- at Omonoia to remove our comrades from the train, cops from Zeta team intervened, handcuffed Dimitris and dragged him and Leila to Omonoia police station, beating them along the way. It’s remarkable that the rest of the passengers supported the comrade, disapproving the bullies and interfering in order to prevent his arrest. The fact that, in order to succeed in capturing Dimitris, they vacated the train, while their zealotry reached the point where they dressed two ex-security personnel as indignant citizens in order to manipulate, unsuccessfully, the crowd, is characteristic. Nevertheless, law and order were applied , the state employees did their job worthily, Dimitris went through the procedure of flagrant delict and Leila was ”confiscated” by prosecutor’s order as if she was an object, spending many hours at Omonoia police station. The charges attributed to him were obstruction of public transport, disobedience and refusal of fingerprinting. After many postponements, the trial was expected to be carried out on 5/12/2018.
Unfortunately, sometimes life becomes unpleasantly and tragically unpredictable and therefore our comrade is no longer alive. While he was trying to hang a banner as a sign of solidarity to a political prisoner, he was mortally wounded and on 19/11/2018 his life came to an end. As a result, the trial never took place and legally the case closed. Fortunately though- and unfortunately for those that were reassured and believed for the moment that this will stay unanswered- we, as an anarchist collective for the total animal liberation, human or not, we’re still here and we do not intend to close any case, let alone the specific one. The tragic ending of Dimitris further convinces our refusals against this rotten system that oppresses the lives of all of us, human and non-human animals alike and fills our consciences even more with passion and responsibility.
At first, we need to say that every bipedal that sides with the existing law and think that they exclusively must have the privilege of living in -otherwise, tragically bad and ugly- cities, should better rethink and review. Once, there were areas where the presence of Jews was prohibited. Once, Jews could not move without distinction on their arm. In Greece today, non-human animals are “banned” from numerous structures of cities, either purely state-owned, “public” or clearly private, from parks, playgrounds, public services, government buildings, shitty shops, businesses, rented houses and the list goes on. In today’s Greece, there are places, such as public transportation, where non-human animals are obliged to wear a muzzle or to be inside a cage. Because the -isms were never missed by human societies. Speciesism has and will have the same moral basis with anti-Semitism and racism: absolutely none.
However, we will stand on two main reasons for us, that make possible the existence of such an exception regime for non-human animals -in otherwise, antisocial life- in cities. The first one concerns the capitalist
imperatives of profit which seal the deal with the state, as we assume with enough certainty that if Leila and every Leila paid a ticket to enter the ISAP station she wouldn’t be the subject of seizure but of attracting. We
assume the same for the thousands of oppressed of this society, where even if we are privileged in relation to a non-human animal to “be entitled” to get into the mass transport media, we do not have money for the ticket. Thanasis Kanaoutis, if the name reminds you of something, was not quadruped, but didn’t pay a ticket. And he paid with his life. Because it’s like this. In our cannibalistic living condition, which is upheld and protected with zeal by state and capitalism, if you are not profitable you get thrown off and/or killed and if your right to life is
not even recognized you get seizured!
The other reason concerns social complicity. In the sterile consciousness of the normal, the presence of non-human animals in the public sphere is danger. For normality, the danger is not the cities-prisons, to which we are called to live, but the destabilization of normalcy and order. The problem of mass transport media is not the very existence of these monstrosities, these dead networks within cities, whose use is imposed by the extortionist condition of our survival. Regularity isn’t scared from the misery of a ghost-body that passes daily, hours fixated on screwed train seats looking at life from windows, but of the vitality that is created when a non-human animal enters in wagons. Within the context of generalized sepsis, alienation, automation,homogenization, and removal of all traces of life, any contact with something different looks threatening,
dangerous. Even more when the different, is a being that walks on four legs, has a tail and barks. And even more when an impenetrable anthropocentric look of a zombie-passenger falls on it.
For us, however, stagnation is not an option. In our already degraded lives, we are demanding every inch of public and non-space, everything that is taken from us. And not just for us. From the parks and squares that
remind us of some of the beauty of nature that human and non-human animals have been deprived inside the behemoths of culture, to the asphalt and the most ugly and dirty alleys, everything is for every inhabitant of this world. From these, but also from every kind of property, whether state-owned or not, non-human animals are forbidden, only in the consciences of the offspring and the nostalgics of ”purity”.
CATS IN THE TRAINS DOGS IN THE METROS AT THE RAILS THROW EVERY COP AND BOSS
DIMITRIS IS HERE THROUGH OUR FIGHTS