Στις 22/12/2018 με αφορμή τη δίκη του συντρόφου Δημήτρη Αρμακόλα που αναμενόταν να γίνει στις 5/12/2018 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στο σταθμό του μετρό Συντάγματος. Ο Δημήτρης είχε συλληφθεί στις 12/07/2018, διότι επέλεξε να έχει παρέα του στους συρμούς του ΗΣΑΠ Ομονοίας την τετράποδη συντρόφισσά του Λέιλα χωρίς φίμωτρο. Ο ίδιος κατηγορήθηκε για παρακώλυση συγκοινωνιών, απείθεια και άρνηση δακτυλοσκόπησης, ενώ η Λέιλα “κατασχέθηκε” περνώντας αρκετές ώρες στο ΑΤ Ομονοίας.
Δυστυχώς, μετά από καποιο καιρό, ο Δημήτρης, προσπαθώντας να κρεμάσει πανό ως ένδειξη αλληλεγγύης σε φυλακισμένο πολιτικό κρατούμενο, τραυματίστηκε θανάσιμα και στις 19/11/2018 η ζωή του έλαβε οριστικά τέλος. Πριν από αυτό, όμως, μας είχε εκφράσει την επιθυμία του να γίνει μία παρέμβαση σε σταθμούς των ΜΜΜ παρουσία μη ανθρώπινων συντρόφων/ισσών μας με σκοπό να σπάσουμε την “απαγόρευσή” τους εκεί. Η κατάληξη του Δημήτρη πείσμωσε ακόμα περισσότερο τις αρνήσεις μας απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα που καταπιέζει τις ζωές όλων μας, ανθρώπινων και μη ζώων, και φόρτωσε εντονότερα τις συνειδήσεις μας με πάθος και ευθύνη.
Γι’ αυτό, στις 22/12 ήμασταν εκεί, σε ένα από τα περάσματα χιλιάδων ανθρώπινων και μη ζώων από τους σταθμούς των ΜΜΜ μαζί με τα τετράποδα συντρόφια μας. Μαζί με αλληλέγγυα συντρόφια αριθμήσαμε 35 άτομα. Μείναμε για περίπου μιάμιση ώρες, κρατήσαμε πανό στην είσοδο του μετρό, μοιράσαμε εκατοντάδες κείμενα και μέσα και έξω απ’ τον σταθμό, πετάξαμε χιλιάδες τρικάκια και στο τέλος φωνάξαμε συνθήματα ενάντια στην καταπίεση και τον κοινωνικό αποκλεισμό των μη ανθρώπινων ζώων.
Ακολουθούν φωτογραφίες από την παρέμβαση και το κείμενο που μοιράστηκε.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΤΡΑΠΟΔΑ
Στις 12/07/2018 ο σύντροφος Δημήτρης Αρμακόλας σε ένα από τα καθημερινά του περάσματα από τους σταθμούς ΗΣΑΠ της μητρόπολης καλέστηκε να αντιμετωπίσει για ακόμη μία φορά το κράτος,τους νόμους και τα όργανά του. Αιτία γι’ αυτό στάθηκε το γεγονός ότι ο ίδιος επέλεξε να έχει παρέα του την τετράποδη συντρόφισσά του, Λέιλα, χωρίς φίμωτρο. Μετά την αποτυχία των μπράβων των ΜΜΜ -σεκιούριτι, σταθμάρχη και μόνιμο μπάτσο- στην ομόνοια να απομακρύνουν τα συντρόφια από το συρμό,επενέβησαν μπάτσοι της ομάδας Ζήτα οι οποίοι πέρασαν χειροπέδες στον Δημήτρη και τον έσυραν μαζί με τη Λέιλα χτυπώντας τους/ες μέχρι το ΑΤ Ομονοίας. Αξιοσημείωτο είναι πως ο κοινωνικός περίγυρος στάθηκε ιδιαιτέρως υποστηρικτικά προς το σύντροφο, αποδοκιμάζοντας τους μπράβους και επεμβαίνοντας ώστε να εμποδίσουν τη σύλληψή του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως για να καταφέρουν να συλλάβουν το Δημήτρη προέβησαν σε εκκένωση του συρμού, ενώ ο ζήλος τους έφτασε στο σημείο να ντύσουν δύο ασφαλίτες αγανακτισμένους πολίτες ώστε να χειραγωγήσουν, ανεπιτυχώς, τοπλήθος. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος ο νόμος και η τάξη εφαρμόστηκαν, οι κρατικοί υπάλληλοι επιτέλεσαν επάξια το ρόλο τους, ο Δημήτρης πέρασε αυτόφωρο και η Λέιλα “κατασχέθηκε” μετά από εισαγγελικήεντολή, σαν να ήταν αντικείμενο, περνώντας αρκετές ώρες στο ΑΤ Ομονοίας. Οι κατηγορίες που τουαποδόθηκαν ήταν παρακώλυση συγκοινωνιών, απείθεια και άρνηση δακτυλοσκόπησης. Μετά απόαρκετές αναβολές, η δίκη αναμενόταν να διεξαχθεί στις 5/12/2018.
Δυστυχώς, η ζωή κάποιες φορές γίνεται δυσάρεστα και τραγικά απρόβλεπτη κι έτσι ο σύντροφόςμας δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Προσπαθώντας να κρεμάσει πανό ως ένδειξη αλληλεγγύης σεφυλακισμένο πολιτικό κρατούμενο, τραυματίστηκε θανάσιμα και στις 19/11/2018 η ζωή του έλαβεοριστικά τέλος. Σαν αποτέλεσμα, το δικαστήριο δεν πραγματοποιήθηκε και νομικά η υπόθεση έκλεισε. Ευτυχώς όμως – και δυστυχώς για όσους καθησυχάστηκαν και πίστεψαν προς στιγμή ότι αυτό θα μείνειαναπάντητο – εμείς, ως αναρχική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση των ζώων, ανθρώπινωνκαι μη, είμαστε ακόμα εδώ και δεν έχουμε σκοπό να κλείσουμε καμία υπόθεση και πόσο μάλλον τησυγκεκριμένη. Η τραγική κατάληξη του Δημήτρη πεισμώνει ακόμα περισσότερο τις αρνήσεις μαςαπέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα που καταπιέζει τις ζωές όλων μας, ανθρώπινων και μη ζώων, καιφορτώνει εντονότερα τις συνειδήσεις μας με πάθος και ευθύνη.
Για αρχή, να πούμε πως όσα δίποδα συντάσσονται με την ισχύουσα κρατική νομοθεσία καινομίζουν ότι το προνόμιο της διαβίωσης σε -κατά τα άλλα, τραγικά άσχημες- πόλεις πρέπει να το έχουναποκλειστικά τα ίδια, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν. Κάπου κάποτε,υπήρχαν περιοχές στις οποίες απαγορευόταν η παρουσία ατόμων εβραϊκής καταγωγής. Κάπου κάποτε,εβραίοι και εβραίες δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν χωρίς διακριτικό στο μπράτσο τους. Στην ελλάδατου σήμερα, τα μη ανθρώπινα ζώα “απαγορεύονται” από πάμπολλες δομές των πόλεων, είτε αμιγώςκρατικές, είτε “δημόσιες”, είτε ξεκάθαρα ιδιωτικές· από πάρκα, παιδικές χαρές, “δημόσιες υπηρεσίες”,κρατικά κτίρια, σκατομάγαζα, επιχειρήσεις, ενοικιαζόμενα σπίτια και η λίστα ατελείωτη. Στην σήμερα, υπάρχουν σημεία, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου τα μη ανθρώπινα ζώα είναιυποχρεωμένα να φορούν φίμωτρο ή να βρίσκονται μέσα σε κλουβί. Και αυτό γιατί οι -ισμοί δεν έλειψανποτέ από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και όση ηθική βάση είχε και έχει ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός,άλλη τόση είχε και έχει ο σπισισμός: καμία απολύτως.
Ωστόσο, θα σταθούμε σε δύο για μας κύριους λόγους που καθιστούν εφικτή την ύπαρξη ενόςτέτοιου καθεστώτος εξαίρεσης για τα μη ανθρώπινα ζώα στην -κατά τα άλλα, αντικοινωνική- ζωή στιςπόλεις. Ο ένας αφορά στις καπιταλιστικές επιταγές του κέρδους με κρατική επισφράγιση, καθώς υποθέτουμε με αρκετή βεβαιότητα ότι αν η Λέιλα και η κάθε Λέιλα πλήρωνε εισιτήριο για να εισέλθειστο σταθμό του ΗΣΑΠ δε θα ήταν αντικείμενο κατάσχεσης αλλά προσέλκυσης. Το ίδιο υποθέτουμε καιγια τις χιλιάδες των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας που ακόμα και αν έχουμε το προνόμιο σε σχέση με ένα μη ανθρώπινο ζώο να “δικαιούμαστε” να μπούμε στα ΜΜΜ δεν έχουμε λεφτά για το εισιτήριο. Ο Θανάσης Καναούτης, αν σας θυμίζει κάτι το όνομα, δεν ήταν τετράποδο, αλλά δεν είχε πληρώσει εισιτήριο. Και το πλήρωσε με τη ζωή του. Γιατί κάπως έτσι πάει. Στην κανιβαλιστική συνθήκη διαβίωσης μας, την οποία με ζήλο προτάσσουν και προστατεύουν κράτος και καπιταλισμός, αν δεν αποτελείς πεδίο κερδοφορίας πετιέσαι ή/και δολοφονείσαι και αν δε σου αναγνωρίζεται καν το εγγενές σου δικαίωμα στη ζωή κατάσχεσαι!
Ο άλλος λόγος αφορά στην κοινωνική συνενοχή. Στις αποστειρωμένες συνειδήσεις των κανονικών η παρουσία των μη ανθρώπινων ζώων στη δημόσια σφαίρα αποτελεί κίνδυνο. Για την κανονικότητα, ο κίνδυνος δεν είναι οι πόλεις-φυλακές, στις οποίες έχουμε κληθεί να ζήσουμε, αλλά ηαποσταθεροποίηση της ομαλότητας και της τάξης. Το πρόβλημα στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι ηίδια η ύπαρξη αυτών των τερατουργημάτων, αυτών των νεκρών δικτύων εντός των πόλεων, των οποίωνη χρήση μας επιβάλλεται από την εκβιαστική συνθήκη της επιβίωσής μας. Η κανονικότητα δεν τρομάζειαπό τη μιζέρια ενός σώματος-φαντάσματος που περνά καθημερινά ώρες ατελείωτες καθηλωμένο σεβιδωμένες θέσεις τρένων κοιτάζοντας τη ζωή απ’ τα παράθυρα, αλλά από τη ζωντάνια που δημιουργείταιόταν ένα μη ανθρώπινο ζώο εισέρχεται στα βαγόνια. Μέσα στο περιβάλλον της γενικευμένης σήψης, τηςαποξένωσης, του αυτοματισμού, της ομογενοποίησης, και της απομάκρυνσης από κάθε ίχνος ζωής,οποιαδήποτε επαφή με κάτι διαφορετικό μοιάζει απειλητικό, φαντάζει κίνδυνος. Πόσο μάλλον όταν τοδιαφορετικό είναι ένα ον που περπατάει στα τέσσερα, έχει ουρά και γαβγίζει. Και πόσο μάλλον όταν έναεμποτισμένο ανθρωποκεντρισμό βλέμμα επιβάτη-ζόμπι πέσει πάνω του.
Για μας, όμως, η απονέκρωση δεν αποτελεί επιλογή. Στις ήδη υποβαθμισμένες μας ζωές διεκδικούμεκάθε σπιθαμή του δημόσιου και μη χώρου, όλα όσα μας έχουν πάρει. Και όχι μόνο για την πάρτη μας.Από τα πάρκα και τις πλατείες που μας θυμίζουν λίγη από την ομορφιά της φύσης που ανθρώπινα και μηζώα έχουμε στερηθεί μέσα στα μεγαθήρια του πολιτισμού μέχρι τις ασφάλτους και τα πιο άσχημα καιβρώμικα στενά, όλα είναι για όλους/ες τις κατοίκους αυτού του κόσμου. Και από αυτά, αλλά και απόκάθε είδους ιδιοκτησία, κρατική και μη, τα μη ανθρώπινα ζώα απαγορεύονται μόνο στις συνειδήσεις τωναπογόνων και των νοσταλγών της “καθαρότητας”.
ΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΟ ΣΚΥΛΙΑΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ