Το Σάββατο 25/05 στις 17:30 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από περίπου 20-25 άτομα στον ΗΣΑΠ Ταύρος για τις ελεύθερες μετακινήσεις (ανθρώπινων και μη) ζώων (φωτογραφικό υλικό εδώ). Πρόκειται για την 3η παρέμβαση της Αναρχικής Συλλογικότητας για την Ολική Απελευθέρωση – ΠΑΡΑΣΙΤΑ, μετά από αυτή που έγινε στο Σύνταγμα (1η) και στον σταθμό Συγγρού-Φιξ (2η). Η επιλογή του συγκεκριμένου σταθμού έγινε με αφορμή το περιστατικό που έγινε πριν λίγες μέρες όπου ο οδηγός είχε σταματήσει το συρμό για περίπου μία ώρα εξαιτίας της ύπαρξης ενός σκύλου που βρισκόταν μαζί με το ανθρώπινο συντρόφι του. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης αναρτήθηκε απαλλοτριωμένο πανό με το σύνθημα “ΦΙΜΩΤΡΟ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΡΑΤΣΙΣΤΗ, ΝΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΔΑΓΚΩΝΙΕΣ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΕΛΕΓΚΤΗ”, βάφτικαν συνθήματα στους τοίχους του σταθμού, πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε το κείμενο που ακολουθεί.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΤΡΑΠΟΔΑ
Στις 12/07/2018 ο σύντροφος Δημήτρης Αρμακόλας σε ένα από τα καθημερινά του περάσματα από τους σταθμούς ΗΣΑΠ της μητρόπολης καλέστηκε να αντιμετωπίσει για ακόμη μία φορά το κράτος, τους νόμους και τα όργανά του. Αιτία γι’ αυτό στάθηκε το γεγονός ότι ο ίδιος επέλεξε να έχει παρέα του την τετράποδη συντρόφισσά του, Λέιλα, χωρίς φίμωτρο. Μετά την αποτυχία των μπράβων των ΜΜΜ – σεκιούριτι, σταθμάρχη και μόνιμο μπάτσο – στην ομόνοια να απομακρύνουν τα συντρόφια από το συρμό, επενέβησαν μπάτσοι της ομάδας Ζήτα οι οποίοι πέρασαν χειροπέδες στον Δημήτρη και τον έσυραν μαζί με τη Λέιλα χτυπώντας τους/ες μέχρι το ΑΤ Ομονοίας. Αξιοσημείωτο είναι πως ο κοινωνικός περίγυρος στάθηκε ιδιαιτέρως υποστηρικτικά προς το σύντροφο, αποδοκιμάζοντας τους μπράβους και επεμβαίνοντας ώστε να εμποδίσουν τη σύλληψή του. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως για να καταφέρουν να συλλάβουν το Δημήτρη προέβησαν σε εκκένωση του συρμού, ενώ ο ζήλος τους έφτασε στο σημείο να ντύσουν δύο ασφαλίτες αγανακτισμένους πολίτες ώστε να χειραγωγήσουν, ανεπιτυχώς, το πλήθος. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος ο νόμος και η τάξη εφαρμόστηκαν, οι κρατικοί υπάλληλοι επιτέλεσαν επάξια το ρόλο τους, ο Δημήτρης πέρασε αυτόφωρο και η Λέιλα “κατασχέθηκε” μετά από εισαγγελική εντολή, σαν να ήταν αντικείμενο, περνώντας αρκετές ώρες στο ΑΤ Ομονοίας. Οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν ήταν παρακώλυση συγκοινωνιών, απείθεια και άρνηση δακτυλοσκόπησης. Μετά από αρκετές αναβολές, η δίκη αναμενόταν να διεξαχθείστις 5/12/2018.
Δυστυχώς, η ζωή κάποιες φορές γίνεται δυσάρεστα και τραγικά απρόβλεπτη κι έτσι ο σύντροφός μας δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Προσπαθώντας να κρεμάσει πανό ως ένδειξη αλληλεγγύης σε φυλακισμένο πολιτικό κρατούμενο, τραυματίστηκε θανάσιμα και στις 19/11/2018 η ζωή του έλαβε οριστικά τέλος. Σαν αποτέλεσμα, το δικαστήριο δεν πραγματοποιήθηκε και νομικά η υπόθεση έκλεισε. Ευτυχώς όμως – και δυστυχώς για όσους καθησυχάστηκαν και πίστεψαν προς στιγμή ότι αυτό θα μείνει αναπάντητο – εμείς, ως αναρχική συλλογικότητα για την ολική απελευθέρωση των ζώων, ανθρώπινων και μη, είμαστε ακόμα εδώ και δεν έχουμε σκοπό να κλείσουμε καμία υπόθεση και πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη. Η τραγική κατάληξη του Δημήτρη πεισμώνει ακόμα περισσότερο τις αρνήσεις μας απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα που καταπιέζει τις ζωές όλων μας, ανθρώπινων και μη ζώων, και φορτώνει εντονότερα τις συνειδήσεις μας με πάθος και ευθύνη.
Ένα ακόμα τέτοιου είδους περιστατικό με το παραπάνω έχει να προστεθεί στην ατζέντα μας, καθώς δυστυχώς αν θέλουμε να έχουμε παρέα στα ΜΜΜ τα τετράποδα συντρόφια μας, συχνά συναντάμε τις αντιδράσεις του κάθε οδηγού του ηλεκτρικού, λεωφορείου κτλ. Την Πέμπτη 16/05/2019 λοιπόν και ενώ όλα έβαιναν καλώς εντός του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου (όσο καλώς μπορεί να συμβαίνουν τα πράγματα σ’ αυτήν την καταναγκαστική συνθήκη),το δρομολόγιο σταμάτησε ξαφνικά στο σταθμό “Ταύρος” και ο λόγος: ο μηχανοδηγός αντιλήφθηκε ότι σε ένα βαγόνι επέβαινε ένα σκυλάκι μαζί με το ανθρώπινο συντρόφι του. Θεωρώντας δε την πράξη αυτή “εγκληματική” ο μηχανοδηγός ήθελε μάλιστα να καλέσει και την ίδια την αστυνομία ζητώντας τη σύλληψη του ατόμου με το σκυλάκι. Ευτυχώς η οργή των υπόλοιπων ατόμων που επέβαιναν στο εν λόγω βαγόνι ήταν αρκετά έντονη και φυσικά στρεφόταν ενάντια στο μηχανοδηγό προς πλήρη υποστήριξη της παραμονής του τετράποδου στο βαγόνι. Με αφορμή αυτό το περιστατικό, την κατάληξη του οποίου δυστυχώς δε γνωρίζουμε, αποφασίσαμε να κάνουμε παρέμβαση στο σταθμό “Ταύρος” διεκδικώντας τα αυτονόητα, δηλαδή την ελεύθερη μετακίνηση όλων μας -ανθρώπινων ή μη- υπάρξεων.
Για αρχή, να πούμε πως όσα δίποδα συντάσσονται με την ισχύουσα κρατική νομοθεσία και νομίζουν ότι το προνόμιο της διαβίωσης σε -κατά τα άλλα, τραγικά άσχημες- πόλεις πρέπει να το έχουν αποκλειστικά τα ίδια, καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν και να αναθεωρήσουν. Κάπου κάποτε, υπήρχαν περιοχές στις οποίες απαγορευόταν η παρουσία ατόμων εβραϊκής καταγωγής. Κάπου κάποτε, εβραίοι και εβραίες δεν μπορούσαν να κυκλοφορούν χωρίς διακριτικό στο μπράτσο τους. Στην ελλάδα του σήμερα, τα μη ανθρώπινα ζώα “απαγορεύονται” από πάμπολλες δομές των πόλεων, είτε αμιγώς κρατικές, είτε “δημόσιες”, είτε ξεκάθαρα ιδιωτικές· από πάρκα, παιδικές χαρές, “δημόσιες υπηρεσίες”, κρατικά κτίρια, σκατομάγαζα, επιχειρήσεις, ενοικιαζόμενα σπίτια και η λίστα ατελείωτη. Στην ελλάδα του σήμερα, υπάρχουν σημεία, όπως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου τα μη ανθρώπινα ζώα είναι υποχρεωμένα να φορούν φίμωτρο ή να βρίσκονται μέσα σε κλουβί. Και αυτό γιατί οι -ισμοί δεν έλειψαν ποτέ από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Και όση ηθική βάση είχε και έχει ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός, άλλη τόση είχε και έχει ο σπισισμός: καμία απολύτως.
Ωστόσο, θα σταθούμε σε δύο για μας κύριους λόγους που καθιστούν εφικτή την ύπαρξη ενός τέτοιου καθεστώτος εξαίρεσης για τα μη ανθρώπινα ζώα στην -κατά τα άλλα, αντικοινωνική- ζωή στις πόλεις. Ο ένας αφορά στις καπιταλιστικές επιταγές του κέρδους με κρατική επισφράγιση, καθώς υποθέτουμε με αρκετή βεβαιότητα ότι αν η Λέιλα και η κάθε Λέιλα πλήρωνε εισιτήριο για να εισέλθει στο σταθμό του ΗΣΑΠ δε θα ήταν αντικείμενο κατάσχεσης αλλά προσέλκυσης. Το ίδιο υποθέτουμε και για τις χιλιάδες των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας που ακόμα και αν έχουμε το προνόμιο σε σχέση με ένα μη ανθρώπινο ζώο να “δικαιούμαστε” να μπούμε στα ΜΜΜ δενέχουμε λεφτά για το εισιτήριο. Ο Θανάσης Καναούτης, αν σας θυμίζει κάτι το όνομα, δεν ήταν τετράποδο, αλλά δεν είχε πληρώσει εισιτήριο. Και το πλήρωσε με τη ζωή του. Γιατί κάπως έτσι πάει. Στην κανιβαλιστική συνθήκη διαβίωσης μας, την οποία με ζήλο προτάσσουν και προστατεύουν κράτος και καπιταλισμός, αν δεν αποτελείς πεδίο κερδοφορίας πετιέσαι ή/και δολοφονείσαι και αν δε σου αναγνωρίζεται καν το εγγενές σου δικαίωμα στη ζωή κατάσχεσαι!
Ο άλλος λόγος αφορά στην κοινωνική συνενοχή. Στις αποστειρωμένες συνειδήσεις των κανονικών η παρουσία των μη ανθρώπινων ζώων στη δημόσια σφαίρα αποτελεί κίνδυνο. Για την κανονικότητα, ο κίνδυνος δεν είναι οι πόλεις-φυλακές, στις οποίες έχουμε κληθεί να ζήσουμε, αλλά η αποσταθεροποίηση της ομαλότητας και της τάξης. Το πρόβλημα στα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι η ίδια η ύπαρξη αυτών των τερατουργημάτων, αυτών των νεκρών δικτύων εντός των πόλεων, των οποίων η χρήση μας επιβάλλεται από την εκβιαστική συνθήκη της επιβίωσής μας. Η κανονικότητα δεν τρομάζει από τη μιζέρια ενός σώματος-φαντάσματος που περνά καθημερινά ώρες ατελείωτες καθηλωμένο σε βιδωμένες θέσεις τρένων κοιτάζοντας τη ζωή απ’ τα παράθυρα, αλλά από τη ζωντάνια που δημιουργείται όταν ένα μη ανθρώπινο ζώο εισέρχεται στα βαγόνια. Μέσα στο περιβάλλον της γενικευμένης σήψης, της αποξένωσης, του αυτοματισμού, της ομογενοποίησης, και της απομάκρυνσης από κάθε ίχνος ζωής, οποιαδήποτε επαφή με κάτι διαφορετικό μοιάζει απειλητικό, φαντάζει κίνδυνος. Πόσο μάλλον όταν το διαφορετικό είναι ένα ον που περπατάει στα τέσσερα, έχει ουρά και γαβγίζει. Και πόσο μάλλον όταν ένα εμποτισμένο με ανθρωποκεντρισμό βλέμμα επιβάτη-ζόμπι πέσει πάνω του. Για μας, όμως, η απονέκρωση δεν αποτελεί επιλογή. Στις ήδη υποβαθμισμένες μας ζωές διεκδικούμε κάθε σπιθαμή του δημόσιου και μη χώρου, όλα όσα μας έχουν πάρει. Και όχι μόνο για την πάρτη μας. Από τα πάρκα και τις πλατείες που μας θυμίζουν λίγη από την ομορφιά της φύσης που ανθρώπινα και μη ζώα έχουμε στερηθεί μέσα στα μεγαθήρια του πολιτισμού μέχρι τις ασφάλτους και τα πιο άσχημα και βρώμικα στενά, όλα είναι για όλους/ες τις κατοίκους αυτού του κόσμου. Και από αυτά, αλλά και από κάθε είδους ιδιοκτησία, κρατική και μη, τα μη ανθρώπινα ζώα απαγορεύονται μόνο στις συνειδήσεις των απογόνων και των νοσταλγών της “καθαρότητας”.
ΓΑΤΕΣ ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΟ ΣΚΥΛΙΑ
ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
ΠΑΡΑΣΙΤΑ – Αναρχική Συλλογικότητα για την Ολική Απελευθέρωση
parasita@riseup.net
parasita.espivblogs.net